Τα παράδοξα του Διεθνούς Δικαίου Μέρος Α Πώς δεσμεύεται διεθνώς ένα κράτος με τεχνάσματα αποδυνάμωσης της νομοθετικής εξουσίας του

Στην Ελλάδα σπουδαίες στην διατυπωσή τους συνταγματικές διατάξεις σχετικές με τη σύναψη διεθνών συνθηκών παραβιάζονται εύκολα ως ασήμαντες στην πράξη

Στις προϋποθέσεις για τη σύναψη των διεθνών συνθηκών το Ελληνικό Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 28 παράγραφος 2 ότι για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών, στην πράξη όμως η αυξημένη αυτή πλειοψηφία δεν απαιτήθηκε κατά τη συγκατάθεση για τη σύναψη σημαντικών κειμένων της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως μεταγενέστερων της εντάξεως της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα για λόγους πολιτικούς...

Σύμφωνα με το άρθρο 36 παράγραφος 2 του Συντάγματος για να συναφθεί διεθνής συνθήκη από την οποία προκύπτουν παραχωρήσεις για τις οποίες τίποτα δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο ή επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες πρέπει να κυρωθεί από τη Βουλή, κατά άρθρο όμως 44 παρ. 1 του Συντ. σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση του υπουργικού Συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου οι οποίες όμως συνεχίζουν να ισχύουν μόνο αν εγκριθούν από τη Βουλή εντός τριμήνου από την υποβολή τους που πρέπει να γίνει μέσα σε 40 μέρες από την έκδοσή τους ή από τη Σύγκληση της Βουλής σε Σύνοδο και ερμηνεύοντας ότι αυτές οι νομοθετικές πράξεις μπορεί να αφορούν και τη σύναψη διεθνής Συνθήκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επικύρωσε την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη πριν τη συγκατάθεση της Βουλής το 1987 αν και στην επιστήμη αμφισβητήθηκε αυτή η ερμηνεία της διάταξης και η παραβίαση κατά αυτόν τον τρόπο της παρ.2 του α.36 του Συντάγματος. Όσο για την εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη που επικαλέστηκε η κυβέρνηση εκείνη την χρονική συγκυρία πραγματικά αναζητείται από περιέργεια για το τί μπορεί να ερμηνευτεί ότι συνιστά αυτήν την ανάγκη...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΠΑΡΑΔΟΞΑ

Οι συμφωνίες απλοποιημένης μορφής συνάπτονται συνήθως με την υπογραφή του υπουργού των Εξωτερικών ή και άλλου εξουσιοδοτημένου κατά το εσωτερικό δίκαιο υπουργού ή των διπλωματικών αντιπροσώπων και δεν χρειάζεται η συγκατάθεση της νομοθετικής εξουσίας για την ισχύ τους, αφορούν τεχνικά και διοικητικά θέματα ή στρατιωτικά σύμφωνα που συνάπτονται στο πεδίο της μάχης, στις εκεχειρίες, ανακωχές ή στις λεπτομέρειες εφαρμογής κανονικά επικυρωμένων συνθηκών, όμως ως τέτοιες θεωρήθηκαν συμφωνίες εξαιρετικής σημασίας όπως η συμφωνία του Μονάχου το 1938 που παραχώρησε την περιοχή των Σουδητών στη Γερμανία, της Γιάλτας του 1945 και άρα συνάφθηκε με την υπογραφή του Πρόεδρου Ρούζβελτ και όχι με την έγκριση της Γερουσίας αλλά και πρόσφατα το 1995 η συμφωνία "μεταξύ ανωνύμων "για την Πρώην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία ή αλλιώς ¨ενδιάμεση συμφωνία" μεταξύ της ΠΓΔΜ και της χώρας μας που δεν επικυρώθηκε από την ελληνική πλευρά αφού θεωρήθηκε τότε από το Υπ. Εξωτ. ως συμφωνία απλοποιημένης μορφής...